Om å ta i mot hjelp..

..Når ein ikkje er einig i hjelpa som vert gitt, DET er vanskelig det. Ingen aktivitet, berre 2 x 30 min luftetur til dagen, og medisinering..Er det rart ein blir gal?? Er dette vegen til frisk?? Frustrert..Savner jentene sånn, og føler tida spring frå meg. At livet står på pause, og at eg ikkje får delta på den måten eg vil. Samtidig så ser eg at dette berre er bagatellar, at andre har det verre enn meg, og at eg ikkje har rett til å klaga.. Venter på oppturen!! Psykologen her seier eg må læra meg å ikkje gjera noko, og at eg bør vera glad, for folk betaler penger for å få den roen eg har sjans til å finna her no. Hrmf, ikkje heilt einig i den du...

Dagens opptur kom! I morgon får eg ta taxi heim for å treffa jentene mine! :D