I går fekk eg ta taxi heim for å treffa jentene. Det var litt av ein dag! Eg sov dårleg heile natta før, for eg gledde meg slik, eg blir nok litt lik eit born sjølv når eg gledar meg til noko. 

Det var så godt å få vera med de, leika med de og kosa med de! Savnet er så enormt stort! Eg kan nesten ikkje forstå kor fort tida går, og kor store de er blitt. Får håpa at eg får meir fast og stabilt samvær med de framover. Det er mitt mål nummer 1 her i livet. Nett no fekk eg berre 1,5 time utanfor avdelinga, fordi eg er på tvang. 

Ganske frustrerande spør du meg, og eg brukar mykje tid og energi på å irritera meg over det. Eg bør vell kanskje heller vera takksam for at eg fekk treffa dei i det heile tatt..Er det ikkje slik då, at eg skal prøva sjå det positive i det negative? 

Men eg syns heile situasjonen er frustrerande; at eg ikkje kan gi eit reelt svar på kva tid eg er frisk, eller kva tid eg kan treffa de neste gong. Og kva er frisk og ikkje frisk? Kva tid er ein frisk nok?