Kvifor gjer du ikkje..slik??Kvifor kan du ikkje berre skjerpa deg? Kvifor kan du ikkje berre slutta å drikka? Eller eta den maten? Kvifor kan du ikkje berre få opp augene og sjå kor herleg livet er?? Kvifor kan du ikkje berre slutta å sjå problem, men byrja å sjå løysingar?
Men å bli frisk er ein prosess som tar tid, og kanskje vert eg aldri heilt frisk, men betre. Kanskje eg berre må leva med skammen?
Eg fekk ei dagbok av ei eg gjekk på kurs med, og i den står eit sitat;
"Gud gi meg slik sinnsro til å forstå de ting jeg ikke kan forandre, forandre de ting jeg kan, og forstand til å se forskjellen".
Eg har panikk..For at tida går, og for all den tida eg går glipp av med jentene. Eg skammar meg over å villa for mykje, og meistra for lite. Eg skammar meg over å sjå ting som svart/kvitt, når livet er fult av fargar. Skammen over å sei ja, når ein meiner nei, og nei når ein meiner ja, og over å ikkje veta svaret på heilt vanlege, daglegdagse spørsmål. Skammen over å stå på utsida av samfunnet, når ein vil vera normal. Over å villa leva, men livet er så vanskelig, at ein berre lev halvvegs.
Størst er skammen over å vera kvinne og å ikkje ha dagleg omsorg for jentene mine.. Det er sårt! Over å ha angst, angst for å visa meg for folk. Skam over å ha ein 14-is sjukdom som bulimi. Over å villa ta utdanning, men å mangla danning. Skammen over å ha skuffa dei næraste. Skammen over å kreva så mykje, men yta så lite. Men eg skal tilbake. Eg skal tilbake. Denne prosessen må vera godt for noko. Eg skal tilbake til livet. Til kjenslene.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar