Angst og skam

..Diskriminerer ikkje. Det er kjensler og tankar som kjem snikande når ein minst ventar det.. Dei smyg seg inn i underbevisstheten, og slår til når ein treng det minst. Kanskje når ein står på butikken? Kanskje når ein skal henta barna i barnehagen? Kanskje når ein pusser tenna. Kloa om hjerta som snører seg, ein kjenner at ein blir klam og ikkje får pusta, og ei stemma som begynner stille "Du vil ikkje vær som dette, du vil ikkje vær som dette" , samtidig som ei stemma seier " Du er ein fiasko. sjå på deg sjølv, du er tragisk". 

Stemma messer høgare og høgare; Skjerp deg, bli frisk, skjerp deg bli frisk, bli normal" , tankane kjem lynraskt.. "Du har ingen rett til å klage, skjerp deg, folk har det verre enn deg. Det er krig i verden. Slutt å vær så sjølvopptatt!". Men ein føler likevel at noko gale kjem til å skje, men ein veit ikkje kva.. Og det er krig i verden, samtidig som det er krig inni meg. Og det er DER tankane mine slår over på mat, trur eg.. Det er der eg må snu. Eg treng ein fredsforhandlar. Eg vil ikkje ha krig meir. Eg vil leva normalt. 

Angst og skam og depresjon diskrimerer ikkje. Dei kjem ikkje på eit bevisst klokkeslett, dei bryr seg ikkje om kvar ein er, og dei er som små snikande jæklar med eit mål; å bryta deg ned.