Opptur!

 

Nei, ikkje ein fjelltur, men ein personleg opptur. 

I dag har eg lov å driva med sjølvskryt, for i dag har eg mestra noko stort. Eg har fulgt behandlingsplanen til punkt og prikke. Og sjølv om eg holder på å eksplodera av metthet, og uroen river inni meg, styrer eg unna "fienden" min. Det er merkeleg å kjenna at bulimien slepper tak i meg, for eg er så usikker på kven eg er uten. Eg åt middag på avdelinga i dag, for fyrste gong. Til og med ris. Ris som har vore ein av fiendane mine i 2 år. La denna mestringa vare!

Eg har kanskje ikkje gjort så mykje anna nyttig, men eg samarbeider, og viser at eg kan samarbeida. 

På det sosiale planet har eg eg då fått augene opp for SnapChatt, og sender omtrent daglege snap med jentene. Nokon vil kanskje tenka at dette er lite, men for meg er det stort. Små steg. Små steg på vegen til det friske.