Før og no

Vegen fra 36 kg... 

Eg ville berre, 

skulle berre, 

måtte berre, 

burde berre, 

måtte ikkje,

men ville berre, 

at alt blei så vanskelig å bera. 

Dei seier her at eg er flink med ord. Betyr det at dei meiner eg er god på å vri og venda på ting? Tida går så seint, samtidig som den går så fort, og så verkar det som den står stille, så stille, men det gjer den aldri. Og eg vil meir! Vil meir enn å vera den halvgalne søstra som ikkje klarar å meistra livet. Eg vil meir enn å vera ein svingdørspasient. Eg vil meir enn å tenka på problem eller mat, eller var det omvendt? Eg vil sjå løysingar. Vera ein som gir av meg sjølv til andre, i staden for ein som tar energi og tid. Kor eg gleder meg til å bli utskrivd, til å stå på egne bein. Til " å tenke sjæl". Dei seier her at ting skal gå bra. Eit steg om gongen! Eg likar ikkje å vera psyk. 

Opp opp opp!

Eg har no gått opp i vekt, og får difor komma heim på permisjon! Dette er lykke! Det vert berre nokre timar, men det er lykke likevel. Då skal eg vera med jentene, eg og ei frå avdelinga skal hente dei i barnehagen. Sakte men sikkert skal livet mitt puslast tilbake igjen. Herlig. 

Strikketerapi

Det står faktisk i papira mine på sjukehuset at "pasienten ønsker ikke strikketerapi", men sjå her kva eg har laga! 

Mat

Mat. Mat er medisin. Mat er makt. Kontroll. Mani. Følelsar. Sansing. Kultur. Folkeskikk. Vaner og uvaner. Mat er skam. Mat er glede. Trøst. Fett. Næring. Mestring. Kva er normaliteten? Kvar er grensene?Mat er helse og uhelse. Blir gal. Av lukt av lyd.. Av smak..Kan? Kan ikkje? Mat er kg. Kva tid blir mat godt? Mat er kjærlighet. Mat er hat. Hater meg sjølv. Mat er minner. Gode og vonde. Hjernen trenger fett og proteiner, og karbo, og vitaminer og mineraler. Mat er identitet. Så lett, så vanskelig. 

Angst og skam

..Diskriminerer ikkje. Det er kjensler og tankar som kjem snikande når ein minst ventar det.. Dei smyg seg inn i underbevisstheten, og slår til når ein treng det minst. Kanskje når ein står på butikken? Kanskje når ein skal henta barna i barnehagen? Kanskje når ein pusser tenna. Kloa om hjerta som snører seg, ein kjenner at ein blir klam og ikkje får pusta, og ei stemma som begynner stille "Du vil ikkje vær som dette, du vil ikkje vær som dette" , samtidig som ei stemma seier " Du er ein fiasko. sjå på deg sjølv, du er tragisk". 

Stemma messer høgare og høgare; Skjerp deg, bli frisk, skjerp deg bli frisk, bli normal" , tankane kjem lynraskt.. "Du har ingen rett til å klage, skjerp deg, folk har det verre enn deg. Det er krig i verden. Slutt å vær så sjølvopptatt!". Men ein føler likevel at noko gale kjem til å skje, men ein veit ikkje kva.. Og det er krig i verden, samtidig som det er krig inni meg. Og det er DER tankane mine slår over på mat, trur eg.. Det er der eg må snu. Eg treng ein fredsforhandlar. Eg vil ikkje ha krig meir. Eg vil leva normalt. 

Angst og skam og depresjon diskrimerer ikkje. Dei kjem ikkje på eit bevisst klokkeslett, dei bryr seg ikkje om kvar ein er, og dei er som små snikande jæklar med eit mål; å bryta deg ned. 

Skammen

Eg merkar at eg skammar meg over å vera innlagt. (Og eg som trudde eg ikkje hadde fordommar, har i denne prosessen kanskje oppdaga at eg hadde meir fordommar enn eg trudde) Eg har gjerne tenkt 

Kvifor gjer du ikkje..slik??Kvifor kan du ikkje berre skjerpa deg? Kvifor kan du ikkje berre slutta å drikka? Eller eta den maten? Kvifor kan du ikkje berre få opp augene og sjå kor herleg livet er?? Kvifor kan du ikkje berre slutta å sjå problem, men byrja å sjå løysingar? 

Men å bli frisk er ein prosess som tar tid, og kanskje vert eg aldri heilt frisk, men betre. Kanskje eg berre må leva med skammen?

Eg fekk ei dagbok av ei eg gjekk på kurs med, og i den står eit sitat;

 

"Gud gi meg slik sinnsro til å forstå de ting jeg ikke kan forandre, forandre de ting jeg kan, og forstand til å se forskjellen". 

Eg har panikk..For at tida går, og for all den tida eg går glipp av med jentene. Eg skammar meg over å villa for mykje, og meistra for lite. Eg skammar meg over å sjå ting som svart/kvitt, når livet er fult av fargar. Skammen over å sei ja, når ein meiner nei, og nei når ein meiner ja, og over å ikkje veta svaret på heilt vanlege, daglegdagse spørsmål. Skammen over å stå på utsida av samfunnet, når ein vil vera normal. Over å villa leva, men livet er så vanskelig, at ein berre lev halvvegs. 

Størst er skammen over å vera kvinne og å ikkje ha dagleg omsorg for jentene mine.. Det er sårt! Over å ha angst, angst for å visa meg for folk. Skam over å ha ein 14-is sjukdom som bulimi. Over å villa ta utdanning, men å mangla danning. Skammen over å ha skuffa dei næraste. Skammen over å kreva så mykje, men yta så lite. Men eg skal tilbake. Eg skal tilbake. Denne prosessen må vera godt for noko. Eg skal tilbake til livet. Til kjenslene. 

Dikt frå bror min

Eg har søsken. Gode søsken. Søsken som står på utsida og venter tålmodig eller utålmodig på at storesøster skal bli frisk(are). Etter eg blei innlagt fekk eg denne teksten frå den yngste bror min på 18. Eg synes det seier ein heil del om han. Teksten er henta frå Anne Grete Paus sin song; En sang om når du ser deg selv i knuste speil. 

Takk Jim Robin! 

Opptur!

 

Nei, ikkje ein fjelltur, men ein personleg opptur. 

I dag har eg lov å driva med sjølvskryt, for i dag har eg mestra noko stort. Eg har fulgt behandlingsplanen til punkt og prikke. Og sjølv om eg holder på å eksplodera av metthet, og uroen river inni meg, styrer eg unna "fienden" min. Det er merkeleg å kjenna at bulimien slepper tak i meg, for eg er så usikker på kven eg er uten. Eg åt middag på avdelinga i dag, for fyrste gong. Til og med ris. Ris som har vore ein av fiendane mine i 2 år. La denna mestringa vare!

Eg har kanskje ikkje gjort så mykje anna nyttig, men eg samarbeider, og viser at eg kan samarbeida. 

På det sosiale planet har eg eg då fått augene opp for SnapChatt, og sender omtrent daglege snap med jentene. Nokon vil kanskje tenka at dette er lite, men for meg er det stort. Små steg. Små steg på vegen til det friske. 

Jeg vil, jeg vil!

Tankar som kjem når ein er åleine.. Eg og vil ha ein instagramkonto full av bilder av jentene.. Eg og vil leva livet.. Eg og vil klaga over at eg har sove så lite i natt fordi eg har vært oppe med 4-åringen.. Eller over at eg er så utslitt etter jobb..Eller kjenna på kor kald sjøen er, smaka ein soft-is i Arendal, ta tusen bilder av 6-åringen som spring etter den gule sommerfuglen, vera utslitt etter WOD, vera nøgd med ein C på ein eksamen, vaska gulv og tak til sommaren.. Poeng; ein veit ikkje kva ein har før ein ikkje har det. Nyt kvardagen. Nuet. 

Bokstaven S...

Bokstaven S har fulgt meg ei stund.. 

Livet har bestått av 

S-pisa

S-py

S-ova 

S-yta 

Som innlagt no, består det av

S-pisa

S-itta

S-trikka 

Men framover skal det bestå av 

S-tyrke

S -amvær

S-osialt

S-undt

S-kriva

S-mila

S-nakka

S-tudera 

Dagens bok :

Eg prøver å lesa litt innimellom, og heng meg kanskje mest opp i terapibøker og bøker basert på sanne historiar. Grunnen til det er at eg så inderlig ynskjer ein veg ut av dette, og tilbake til livet. Alle seier eg må ta små steg; men kor små steg lyt ein ta, tenkjer eg? 

Uansett, for alle som slit med noko, eller kjenner nokon som slit med noko innan psykiatrien, så er dette ei god bok å lesa. 

Det er ikke mer synd på deg enn andre; En bok om ansvar og frigjøring - Ingvard Wilhelmsen. Han driv ein hypokonderklinikk i Bergen, og har god kunnskap og erfaring innan kognitiv terapi. I boka vert ein kjent med ei som har slete psykisk store delar av livet, og som gjennom sjukdom har gjort seg sjølv til eit offer. I følge Wilhelmsen er eit offer ein som forklarer sine problem med ting som har skjedd i fortida. Vidare skriv han at "hovudproblemet i livet vårt er ikke det som skjer, men hvordan vi velger å forholde oss til det". 

Det boka lærer meg er at eg må byrja å ta ansvar sjølv for eigne valg. Dette er vanskelig. Særskilt når ein er innlagt på tvang og ikkje får ta så mange valg sjølv. Men eg gleder meg til å komme "ut igjen", og ta fatt på livet. Eg skal kanskje berre ikkje ha det så travelt som sist. 

Til alle andre, vil eg sei; nyt livet, dei små oppturane og set pris på dei rundt deg og friheten du har. Om det så berre er å få gå på toalettet åleine (Galgenhumor). 

Snu tankane

Tenk positivt. På ein måte så skjemst eg øve forrige innlegg, for snakk om pessimisme. På den andre sida så treng eg å ha det, slik at eg kan sjå tiøbake på det, og tenka "der skal eg aldri havna". Men eg skal snu tankane. Tenka positivt. Skjerpa meg. Venda blikket utover. 

When you change the way you see things, the things you see will change. 

Sult

I dag var eg på ny time hos psykologen for å læra mer meir om svolt. Dette er lekssjon 2A3, og eg gjengir på sidemål. 

Hva er sult? 

Sult kan defineres som fysisk fornemmelse som motiverer oss til å spise . Disse inkluderer:

-romlende mage, en tom følelse, mer opptatt av mat, dårlig konsentrasjon, irritabilitet om måltidet utsettes. Dette oppstår før et måltid/mellommåltid, oppstår 3-4 timer etter siste måltid og øker med tid.

Emosjonell sult 

Som med fysisk sult, vil vi alle fra tid til annen oppleve emosjonell sult. Denne har en annen fornemmelse enn fysisk sult, da den tenderer til å oppstå i brystområdet eller munnen, ikke i magen . Den kan også defineres som lyst til å spise som en respons til en emosjonell situasjon som oppstår ( for eksempel trøstespising)

Effekt av spiseforstyrrelsens atferd på fysisk sult bevissthet. (Awareness)

Alle spiseforstyrrelser kan (midlertidig) gjøre det vanskelig å gjenkjenne fysisk sult. For eksempel, vekttapet en ser ed anoreksi, senker fordøyelsessystemet så mye at tomhets-symptomene relatert til at magen tømmes ikke oppstår. Faktisk kan det være at du føler deg mettere enn normalt. I tillegg kan følelser påvirke de faktiske sultsymptomene. Et eksempel er at angst kan påvirke hvor raskt magen tømmes, dvs du føler deg mett mye lenger. Ingen av disse faktorene betyr midlertidig at kroppen din ikke trenger energi fra mat- dette er et kontinuerlig behov. 

Vanlige tegn på sult som en ser ved spiseforstyrrelser inkluderer det følgende, sultsignalebekan ikke bare sees før et måltid som hos folk flest, men mesteparten av tiden: 

-et fravær av signaler relatert til bevegelse av mat i tarmen fordi fordøyelsen senkes drastisk

-opptatthet av mat mesteparten av tiden, inkludert drømmer om mat 

- irritabilitet mesteparten av tiden

- en grådig sult som er umettelig, selv etter et måltid 

- svimmelhet, hodepine

- kuldefølelse mesteparten av tiden 

- føle behov for overspising som er ukontrollerbar 

Håndtere sult på en mer sunn måte 

Det viktigeste er å spise 4 balanserte måltid samt 1-2 mellommåltid hver dag. Dette vil møte ditt fysiologiske behov for næring, dvs at din sult kan komme tilbake på et normalt nivå raskere. Det kan ta tid og være forvirrende og de følgende råd kan være nyttige. 

Om du føler deg sulten, still følgende spørsmål: 

- Når spiste du sist? Mer enn 3-4 timer siden?

-Har du spist nok de siste par dagene?

- Er der noe å spise som du virkelig ønsker? 

-Om du er sulten men har spist nylig, vil det være mer nyttig å avlede deg med å finne noe å gjøre?

- tenk over hva du ønsker å spise. Hvor kald eller varm, søt eller sur mat har du lyst på. 

- Forbered det du har valgt å spise, ta deg nødvendig tid til å spise sakte. Helst sittende ved bordet selv om det er mellommåltid.

-forsøk å nyte opplevelsen av å spise det du har valgt. Ta deg tid til å kjenne hvordan maten lukter, hvordan den føles i munnen din og hva den smaker. 

Om du opplever emosjonell sult 

Ta deg tid til å tenke på hvordan du har det. Lag deg noe varmt å drikke, det kan hjelpe deg til å ta den tiden du trenger å reflektere, men bli ikke værende på kjøkkenet.

- skriv ned dine tanker og følelser om mulig, snakk gjennom dem med noen du stoler på. 

- Vurder hva annet du kan gjøre enn å spise, det kan være nyttig å lage en liste over ting som kan hjelpe deg mednå være opptatt. For eksempel ta en dusj, ring en venn, gå en tur. 

- om ingenting annet en mat hjelper, tenk nøye på hva du spiser. Ta yoghurt, frukt som første valg. Sitt ned og nyt maten du har valgt.

- etter du har spist, unngå å gå tilbake til kjøkkenet selv om du fortsatt er sulten. Vent 20 minutter før du bestemmer deg for om du trenger noe mer å spise. 

Nytt behandlingsopplegg.

Først, oppsummering frå denne veka! Eg at gått opp 4 kg, og kaliumprøvane mine er endelig fine igjen. Det betyr at eg har fått i meg meir mat, og kasta mindre opp.  Eg er 100% sikker på at det heng saman med at eg har hatt ein aktivitet å gå til, dvs vikarjobben eg har hatt ved ungdomsskulen her. Det er så viktig å føla at ein kan bidra med noko konstruktivt i kvardagen. 

I dag har eg møtt nye psykologen, la oss kalla ho for D, og fått skissert eit nytt behandlingsopplegg eg skal ta stilling til innan mandag. Eg fekk med meg eit skriv der hovudtrekka er følgjande : 

-Behandlinga varer i 6-12 mnd og består av to deler. Først, avtalt vekentlig terapitimer, vekentlig veging, strukturert kostliste og registrering av matinntak. 

- CBT - kognitiv terapi er basert på synet av våre tankar og idear påverkar måten me kjenner oss på, og handler ovenfor andre og oss sjølv i kvardagen. Fokuset skal liggja på "her og no", og ikkje i fortida. Difor er fokuset på min nåværende måte å kommunisera på. Eg skal nytta sjølvregistreringsdagbok, laga dagsorden, og ein agenda for kvar behandlingstime. Akkurat som ein musikklærar vil gi musikkeleven sin lekser, vil eg få heimeoppgåver, der eg skal trena på dugleikar eg har lært i timen. 

- Det skal bli formulert mål for framgang, og desse skal evaluerast undervegs. Eg skal læra meg å takla kjensler eg syns er uutholdelige. ( Det må bli keisamhet og skuffelse då) 

Personleg syns eg dette verkar bra, samtidig som eg er redd. Føler litt at livet mitt skal gå etter ein "mal" ut i frå ei lærebok, og eg veit så alt for godt at livet ikkje kan detaljplanleggjast. Samstundes så syner forsking at det er dette som er vegen ut av ei eteforstyrring. Eg ser for meg at eg kjem til å bli bra lei av matdagbøker, samtidig så er det kanskje lurt med tanke på tydeleggjering av overspising og oppkastperiodar.

Kva tenkjer du? Hadde du gått for det??

I såfall, så skal eg offentleggjera kvar matdagbok og kvar veging. Mest for min eigen del. Eg lengtar etter å vera normal, ikkje A4, men normal, så eg trur eg skal gå for det. 

Definisjonen på frisk

Kan nokon gi meg den? 

- er det når eg et 4 måltid til dagen?

- er der når eg veg 50 kg? Er eg god nok då? 

- er det når eg smiler 10 dagar på rad? 

- er det når hjernen ikkje tenker på mat 24/7 ?

- er det når eg ikkje føler eg må trena kvar dag? 

- når eg er til stede i nuet?

- når eg ikkje har angst for at andre ikkje skal lika meg for den eg er?

- når eg ikkje har angst for å dumme meg ut offentlig? 

- når eg mestrer kvardagen på ein normal måte? I såfall... Så er eg på GOD veg! :D 

Oversikt over bøker eg har lese

Skam - Mina Bai 

Peer Gynt - Henrik Ibsen

Vildanden - Henrik Ibsen

Amtmannens Døtre - Camilla Collet

Gift - Aleksander Kielland

Pan - Knut Hamsun 

Kristin Lavransdatter - Sigrid Undset

For i morgen var jeg alltid en løve - Arnhild Lauveng

De gales hus - Karin Fossum

Senor Peregrino - Cecilia Samartin

Drømmehjerte - Cecilia Samartin

Jonas - Jens Bjørneboe ( burde vore obligatorisk for alle pedagogar i skulen)

Øya - Victoria Hislop

Stryk meg varsomt over håret - Agnes Matre 

La meg synge deg stille sanger - Linda Olsson

Alkymisten - Paulo Coelho

Veronica vil dø - Paulo Coelho

Ved elven piedra satt jeg og gråt - Paulo Coehlo 

Evig søndag - Linnea Myhre 

Hvis jeg forsvinner, ser du meg da? - Kristine Getz 

En rekke avbrutte forsøk - Selma Lønning Aarø

Venstre hånd over høyre skulder - Selma Lønning Aarø 

Dopler - Erlend Loe

Bikubesong - Frode Grytten 

Da Vinci koden, Engler og Demoner - Dan Brown

Menn som hater kvinner triologien - Stieg Larsson, 

Idas dans - Gunnhild Corwin

Å holde pusten - Agate Øksendal Kaupang 

Blomstenes hemmelige språk - Vanessa Diffenevaugh 

Nød - Are Kalvø