I dag har eg møtt nye psykologen, la oss kalla ho for D, og fått skissert eit nytt behandlingsopplegg eg skal ta stilling til innan mandag. Eg fekk med meg eit skriv der hovudtrekka er følgjande :
-Behandlinga varer i 6-12 mnd og består av to deler. Først, avtalt vekentlig terapitimer, vekentlig veging, strukturert kostliste og registrering av matinntak.
- CBT - kognitiv terapi er basert på synet av våre tankar og idear påverkar måten me kjenner oss på, og handler ovenfor andre og oss sjølv i kvardagen. Fokuset skal liggja på "her og no", og ikkje i fortida. Difor er fokuset på min nåværende måte å kommunisera på. Eg skal nytta sjølvregistreringsdagbok, laga dagsorden, og ein agenda for kvar behandlingstime. Akkurat som ein musikklærar vil gi musikkeleven sin lekser, vil eg få heimeoppgåver, der eg skal trena på dugleikar eg har lært i timen.
- Det skal bli formulert mål for framgang, og desse skal evaluerast undervegs. Eg skal læra meg å takla kjensler eg syns er uutholdelige. ( Det må bli keisamhet og skuffelse då)
Personleg syns eg dette verkar bra, samtidig som eg er redd. Føler litt at livet mitt skal gå etter ein "mal" ut i frå ei lærebok, og eg veit så alt for godt at livet ikkje kan detaljplanleggjast. Samstundes så syner forsking at det er dette som er vegen ut av ei eteforstyrring. Eg ser for meg at eg kjem til å bli bra lei av matdagbøker, samtidig så er det kanskje lurt med tanke på tydeleggjering av overspising og oppkastperiodar.
Kva tenkjer du? Hadde du gått for det??
I såfall, så skal eg offentleggjera kvar matdagbok og kvar veging. Mest for min eigen del. Eg lengtar etter å vera normal, ikkje A4, men normal, så eg trur eg skal gå for det.
